#Day 300 (+ een beetje)

Day #247 – April

Ik zit nu bij acht graden buiten in de zon te schrijven. Het is echt super weer, ook al is de wind nog iets te fris voor een korte broek. Een ongelovelijk verschil met vier weken geleden.

Begin deze maand hadden we een teotsweek op school. Omdat ik de toetsen alleen voor spek en bonen maak, had ik gevraagd of ik de weekook vrij mocht nemen, zodat ik Helsinki nog met sneeuw mee te maken. En zo ben ik op paas-zondag (na de vorige twee dagen bij de mökki – zomerhuisje – door te brengen) vertrokken richting Helsinki, waar ik ‘s avonds door Ville van het CS werd opgewacht. ‘s Maandags was zowat alles in het centrum gesloten, dus zijn we in Espoo gebleven en aan het koken geslagen. We  hadden twee toetjes: tiramisu (naar het recept van mr. Tees) en  mämmi. De laatste is een traditioneel fins dessert, waar ik moeite mee heb om te beschrijven, maar ‘drap’ zou wel in mijn beschrijving staan.

De volgende dag had ik een ontmoeting met Erin gepland, om te horen hoe het met de andere nederlandse AFS’er vergaat. We hebben een hele middag door het centrum van Helsinki gedwaald en ook nog een uur of 2 op Suomenlinna geweest, wat er heel anders bijlag dan in oktober. Maar een groot deel van de tijd hebben we eigenlijk gewoon in de zon gezeten :)
Op mijn weg terug naar huis ben ik nog bij een andere AFS’er op bezoek geweest in Lappeeranta, waar Aliza (VS) woont. Vrijdagochtend heb ik ook even haar school bezocht, die net een stukje groter is dan de mijne. Maar heb was goed om te zien dat niet elke school in Finland hetzelfde is.

Die week was het overdag steeds rond de zes graden, al vroor het ‘s nachts nog altijd wel. Perfect weer om nog van de sneeuw te genieten. Met die gedachte had een klasgenoot mij uitgenodigd om een tochtje te maken op de sneeuwscooter. Terug van ons eerste blokje om, was zijn buurvrouw op de koffie, die ons aanbood of we naast ‘dat wilde apparaat’ ook op een paard wouden rijden. En zo heb ik op een dinsdag  zowel de droom van een zes jarige jonge als een zes jarig meisje vervuld!

We hebben nog een klein laagje nieuwe sneeuw gekregen in de tweede week van april, maar vrijdag (de 12e) was er dan de eerste regen in 5 maanden. Toen voelde het echt als het begin van de lente. In een week tijd was de zowat hele sneeuwlaag verdwenen, als sneeuw voor de zon…

Het lijkt echt een andere wereld zonder de sneeuw en kou, iets wat mij weer helemaal enthousiast maakt voor de laatste maanden (/weken). Het is nu niet alleen maar afscheid en aftellen, maar er zijn nog voldoende kansen voor nieuwe ervaringen.

Terveisiä Suomesta

Day #222

Eind maart, en buiten ligt nog een halve meter sneeuw. Vreemd genoeg, ik heb toch het gevoel of de lente begint.

We hadden afgelopen week de eerste  temperaturen boven nul. En het cliché is waar: het voelt zelfs een warm aan, na een koude winter. Tijdens deze winter heb ik meerdere malen mij afgevraagd waarom mensen hier eigenlijk ooit zijn gaan wonen in zulke slechte omstandigheden… Maar nu de dagen weer langer zijn, en de kou weg gaat, lijkt de winter achteraf lang zo slecht nog niet. Trouwens, ik moet zeggen dat het super is om eens echt winter te hebben!

Een sneeuw auto langs ons huis. Ik hoorde een oudere man klagen:
“Nou zeg, Vijf centimeter sneeuw, en ze zijn al aan het schuiven!”

Zon over het centrum van Illomantsi, de plaats van mijn school en theater. Ook al vulde het publiek het merendeel van de opvoeringen maar de halve zaal, het was super om deel zijn van een finstalig toneelstuk (al denk ik dat ik met mijn accent niet helemaal opging onder de finnen). Het was een toneelstuk uit de jaren tachtig met veel leer, drank en oude finse hits die ik totaal niet ken.
Van het toneelstuk zelf heb ik helaas geen foto’s :(

Vijftien maart zou er een komeet zichtbaar zijn aan de horizon. En dus hebben mijn gastbroertje en ik  een dik uur buiten naar de lucht zitten te turen, met verrekijkers en de camera bij de hand.
Maar helaas, geen komeet.

Ik ben ‘s winters nog nooit zo veel avonden naar buiten gegaan als deze winter, ook al zijn/waren de temperaturen een stuk lager. Twee weken geleden was het niet zo’n avond. Ik kwam ‘s avonds op mijn kamer, klaar om op mijn bed neer te ploffen, toen ik een bericht van Michaël op mn telefoon zag: “Noorderlicht boven Joensuu!!!! Sterker dan in Lapland!!!” (waarschijnlijk had zijn bericht iets minder uitroeptekens). Toen ik uit mijn raam keek, zag ik niet veel meer dan een doffe, groene gloed. Ik baalde daar best van. De ene avond die ‘t er toe zou doen, vergeet ik even buiten te kijken. Maar gelukkig, onder belgische aanmoediging, heb ik toch maar mijn muts gepakt,  naar buiten gegaan en misschien wel voor het laatst het noorderlicht gezien.

Terveisiä Suomesta!

P.s:: nog een paar foto’s die ik had liggen van Joensuu + springfoto experiment in Lapland

Day #177 – Lapland

Ik loop een beetje achter met deze blog.. Niet dat ik de afgelopen maand niks te vertellen had, maar het waren vaak langerlopende projecten, zoals het toneelstuk waar ik een rol in heb, of de wanhat-tansi. Maar die bewaar ik beide nog even voor later :)

Vorige week kwam ik er dan eindelijk iets waar ik al vanaf dag 1 naar uit keek: Lapland! En ook iets om over te schrijven dus.

De reis naar lapland was met AFS, voor alle uitwisselings studenten die dit jaar in Finland zitten. Dus we zouden met een groep van 80+ man naarPyhä, wat zo’n 2 uur ten noordoosten van Rovaniemi ligt. De reis naar Rovaniemi zelf was niet georganiseerd, dus hadden Alexa (USA), Arisa (Japan), Michaël (België) en ik onze 16-uur-trein-reis maar in een groepje geboekt. De spoorwegen in finland lopen eigenlijk alleen maar van noord naar zuid (Helsinki), dus voor onze reis moesten we eerst naar Tampere (4 uur treinen naar het zuit-oosten) waar we 2 uren rond middernacht zaten, om vervolgens de volgende trein te nemen, die ons iets voor elfen donderdagochtend in Rovaniemi zou brengen.

De tijd in Tampere was precies lang genoeg om een blokje door het centrum te gaan, wat voor het tijdstip nog best wel gezellig aanvoelde. De sneeuw en verlichting zal daar vast bij geholpen hebben.

De tweede trein was min of meer een lange AFS lobby. Wel fijn om op elk station steeds een paar nieuwe mensen te leren kennen, en niet in een keer tegenover 85 uitwisselings studenten te staan, met allemaal lastig te onthouden namen.  Voordat we met de bus naar — Pyhä — vertrokken, zijn we eerst langs een museum te gegaan. Ik had gekozen voor de finstalige rondleiding, dus ik kan wel een paar losse dingen vertellen (Er zijn 3 volken in Lapland, elk met hun eigen taal, de kleinste is maar zo’n 500 mensen groot), maar na mijn langste treinrit ooit, was mijn concentratie niet al te hoog meer.

Op vrijdag gingen we met de hele groep naar de piste, waar voor beginnelingen (zoals ik) ski- of snowboardlessen waren. Ik heb voor t snowboarden gekozen, wat ongeveer even moeilijk was als ik verwacht had, maar daardoor niet minder tof.

Voor de zaterdag en zondag konden we kiezen tussen drie activiteiten: Een sneeuwschoen-hike, ijsvissen of weer de skipiste op. Zaterdags ben ik voor de hike gegaan, aangezien ik hier in Tuupovaara elke dag wel het meer op kan om te vissen. Met de sneeuwschoenen ondergebonden gingen we eerst via een pad halverwege de ‘berg’ op (zelfs voor een nederlander waren de beloofde bergen in Lapland een beetje teleurstellend) om vervolgens onder leiding van onze finse gids over pieken en dalen en door een meter dik sneeuw onze weg naar onze herberg terug te vinden.

‘s Avonds zijn we met een klein groepje mensen de piste aan de noordkant van de berg opgelopen, in de hoop om het noordelicht te zien. Het viel zaterdag nog net met het blote oog te zien, maar wat die avond echt indruk maakte waren de sterren. De volgende twee avonden zijn we er steeds weer heen gegaan, en dik 2 uur op de helling van het uizicht genoten. Zondag was het licht sterker, maar wat de lucht weer minder helder. Maandag avond was het echt drie keer scheepsrecht. In plaats van ergens boven de horizon, boog het noordelicht zich over ons, als een soort bewolking dat een groenig licht gaf.

Overdag heb ik zondag nog een keer gesnowboard en maandag zijn we in groepen naar een amethist-mijn gegaan, waar we ook ons eigen kristal mochten mijnen. Maar het beste aan dhet bezoek aan de mijn was de wandeling naar beneden, bij zonsondergang. En dinsdag was alweer de dag van vertrek. Op onze weg terug naar Rovaniemi, zijn we nog bij de kerstman langs geweest (die lunchpauze had toen we aankwamen..), en hadden we een kans om ons rendier-rijbewijs te halen.

Daarna werden we bij het station gebracht, waar we nog niet eens afscheid hoefden te nemen, omdat het overgrote deel in dezelfde trein als wij zaten. Na weer een nacht lang treinen en een uurtje in de auto, was ik weer thuis. Daar kon ik lekker even bijslapen. Nouja, een uurtje, daarna moest ik weer weg, voor de generale voor de wanhattansi (oudste-dans).
Maar, daar zal ik later nog eens over schrijven. Voor nu,

Terveisiä Suomesta!

Day #121 – De Korste dag

21 december was de korste dag die ik ooit heb meegemaakt: vier uur en 55 minuten zon.
Ik heb vollop van het zonlicht willen genieten, dus ik heb elk uur een panorama foto gemaakt, van half tien ‘s ochtends tot half 3 ‘s middags.

Day #101

De derde maand zit er op! Nog een stuk of zeven te gaan. En op het moment dat ik zowat aan de omgeving gewend was, is die helemaal veranderd. Heerlijk om eens echt vier seizoenen mee te maken.

Na de korte voorproef van de winter een paar weken geleden, hebben we eigenlijk alleen maar bewolking, regen en donkere dagen gehad. Mocht je ooit naar Finland gaan, vermijdt dus de maand november. De pret gaat er zeker wel eens vanaf wanneer school ook nog de meeste uren dat het licht is in beslag neemt..

Op school voelt alles al gewend aan. En misschien belangrijker nog, de leerlingen, docenten en dames van de keuken zijn inmiddels ook aan de buitenlander in hun midden gewend. Daarbij helpt ook dat mijn Finse taalbeheersing nu ongeveer op hetzelfde niveau zit als mijn Frans. Dat bewijst dat a) mijn Frans na 6 jaar school belabberd is, en b) dat je een vreemde taal best snel oppikt, wanneer je de enige bent die het niet spreekt. Ik heb nog heel veel te leren, ik kan bijvoorbeeld nog amper Fins schrijven en mijn woordenschat is niet bepaald een “schat aan woorden” te noemen, mutta minä opin koko päivän!

Twee weken geleden brak de winter eindelijk door en vroor het van de ene op de andere dag weer, met na het weekend de koudste week tot nu toe. Dankzij de wind lag de gevoelstemperatuur rond de -20 ( naar horen en zeggen, voor mijn gevoel was het gewoon bere koud). Niet dat mensen daardoor de hele dag binnen zitten. Wanneer de wind is gaan liggen, is het met een goed paar handschoenen en sokken best te doen buiten. Het scheelt ook dat de lucht hier kurk droog is.

De aanloop van kerst is hier vollop in de gang. Overal zie je lampjes en andere versiersels opduiken, en al meerdere keren heb ik typisch kerst eten gehad (joulutorttuja & glögi). Die gezelligheid die daardoor ontstaat, is heen goede compensatie voor de warmte die buiten ontbreekt.

Ik ben een tijdje geleden ook op de basisschool van mijn  gastbroertjes geweest, als gast in de les engels. Eerst heb ik een korte presentatie over Nederland gegeven, wat best moeilijk is in zo eenvoudig mogelijk engels, en daarna konden alle 8 kinderen uit Reeti’s klas (de oudste van de twee, bijna 10) hun geleerde engels in praktijk brengen en mij vragen stellen. Een kwartiertje lang kreeg ik vragen als “Do you like dogs? -Yes, I love dogs”/”Do you like football? – Yes, I like football”/”Do you like ketchup? – Uhm.. Yes.. I do like ketchup”. Een enerverende ervaring.

De komende maanden zal het dus echt winter zijn. Wat hopelijk genoeg mogelijkheden bied voor nieuwe ervaringen (zoals deze week voor het eerst op icehockey schaatsen)

(Geen zondsondergang, maar een foto gemaakt om half twaalf ‘s ochtends)

En, zoals altijd
Terveisiä Suomesta!

Day #74

Ik ben al meerdere keren gevraagd hoe winter in Finland is, of wij ook wel sneeuw hebben, en hoe koud het is. Het antwoord is nu makkelijk: De afgelopen paar weken was een Nederlandse winter..

Vier weken geleden was ‘t nog volop herfst, en zeker nog niet koud. We zijn zelfs nog te raften geweest met AFS. Niet alle 140 studenten, maar de vier (Belg, Duitser , Japanse en ik) uit mijn regio – in een straal van 100km dus. Samen met onze begeleiders (4) waren we nog niet met genoeg man voor 1 boot vol, dus kregen we gezelschap van de Noord Karilische (vrijwillige) Brandweer. Geen zorgen over onze veiligheid dus.

We zouden een tocht van zeven kilometer maken, met drie meren en zeven rapids, tussen de 20 en 300  meter lang. Door de meren was het een rustigere tocht dan ik had verwacht, maar dat deed niet aan de ervaring af. Al maakten de vier mannen met brede schouders voor in de boot het ons wel makkelijker.

niet mijn foto, maar van een van onze begeleiders (tevens fotograaf)
die het aandurfde om zijn Canon 5D mee in de boot te nemen.

Heel fijn om die weken met regen en wind gewoon over te slaan. In Helsinki was het al een flink stuk kouder (3°C), het weekend erop vroor het al 10 graden. Tegen mij verbazing voelt dat nog niet eens zo koud, omdat de lucht kurkdroog is en de zon nog schijnt. Al komen de donkere dagen er snel aan..
Maar gelukkig is er ‘s nachts de maan. Niet dat maanlicht veel warmte bied, maar in combinatie met de sneeuw kun je verassend goed zien in het donker. Dat gaf me hoop voor de komende maanden, wanneer er dagen komen met 5 uur zonlicht.

Helaas heeft het afgelopen week al flink gedooid, en is alle sneeuw weer gesmolten. Maar dit was een mooie warming up voor de echte kou. En het is per slot van rekening nog maar herfst..

Day #59 – Herfst vakantie

Misschien wel mijn favorite vakantie. En misschien wel een beetje extra hier.

De eerste weken van dit jaar waren best intensief. Niet dat ik wil klagen – het is super tof – maar al het nieuwe aan mensen, taal, huis, omgeving vergt veel energie. Ik heb dus ook iedere nacht in de afgelopen 2 maanden als een blok geslapen. Maar ik keek uit naar een pauze, even iets anders aan mijn hoofd. Het liefst zou ik gewoon even naar huis zijn gaan voor een boterham met pindakaas en hagelslag en een knuffel van m’n moeder. Maar dan zou ik 6 weken later precies hetzelfde ervaren. De oplossing: zoek iets anders hier. En met hier bedoel ik 500km verderop.

Mijn gastouders zouden hun sap (zwarte bessensap) voor het eerst proberen te verkopen op een niet-lokale markt, in Espoo (Helsinki). Gelukkig hadden ze mijn help ook nodig.
Het was de eerste keer in Helsinki, op mijn aankomst op het vliegveld na. De vrijdags werden we ontvanger bij wat mijn gast-oom zou heten. In het begin moest het zelfs weer wennen om door zo’n dichtbebouwd gebied te lopen, ook al was het niet meer dan Veenwouden met meer bomen: de ruimte in Tuupovaara wend sneller dan gedacht.

De Zaterdags was de marktdag, in het centrum van Espoo. De markt zelf was niet zo veel anders dan markten in Nerderland, maar het gaf me wel de mogelijkheid om mijn Fins op de proef te stellen: haluatko maistaa mustaherukkamehua?, Voit antaa minulle (lege bekers en andere rommel) of  tassa on neljätoista prosentti sokeria. Deze zinnen had ik van te voren in mijn hoofd geprent, en het is niet echt een bewijs dat ik Fins kan praten, maar het was gwoon leuk om met finnen te spreken, hoe beperkt het ook is.
Aan het eind van de middag gingen mijn gastouders weer naar huis, met tegenvallende verkoopcijfers, maar zonder mij. Ik bleef achter, om de volgende dag Helsinki te bezoeken, en rondgeleid te worden door Ville (gast-neef).

We hadden eerder al het plan gemaakt om een sfeer impressie van de stad te krijgen.Ik zal dit jaar zeker vaker naar Helsinki, dus er was geen reden toe om de hele dag gehaast langs alle belangrijke plaatsen te gaan.
Rond een uur of twaalf waren we in het centrum. En alleen al het stukje lopen van het busstation naar het centrum was al genoeg voor een sfeer impressie voor mij om de design hoofdstad van de wereld te mogen. Het weer (zon met een paar regenwolkjes) speelde daar natuurlijk zeker een rol in.
Al lopende door de stad, komen we uit bij de haven. “Daar vertrekt de boot naar Suomenlinna” verteld Ville, “dat is dat eiland waar we het eerder over hadden. Vanaf hier kun je er dan naartoe.” Gevolgd door een korte wederzeidse stilte, maar ik zie hem hetzelfde denken: Waarom gaan we er nu gewoon niet heen? En dus verwerpen we ons eerder gemaakte plan en stappen op de pond naar Soumenlinna, een vormalig verdedigingsfort uit de 18e eeuw tegen de russen, voor de russen in de 19e eeuw en Fins sinds 1917.

Design Capital of the world vanaf de pond

Ik denk dat we in totaal wel 2.5 uur op het eiland hebben rondgelopen. En ik denk dat ‘t mijn favorite plaats in Finland is (tot nu toe). Geen wonder dat er een lange wachtlijst is voor het huren van een van de huizen op het eiland.
Het eiland bestaat uit meerdere gedeeltes. Het westelijke deel, waar we met de pond aankwamen, is het jongste (waarvan een gedeelte nog steeds in gebruik door het leger voor opleidingen), gebouwd door de russen in de oorlog met Zweden. Maar echt het gevoel dat we op een voormalig militair gebied rondliepen had ik niet. Het voelde op sommige plekken zelfs meer als het franse dorpje uit de film Chocolate (de leukste lessen Frans van mevrouw Ypma :) )

Dit veranderde naarmate we verder het eiland op gingen, en daarmee verder terug in de tijd. We zijn Finlands enige onderzeeër tegengekomen (Na WOII is het Finland verboden om onderzeeërs te heben. Op deze na zijn ze allemaal ontmanteld), waarna we naar het oudste gedeelte van het fort zijn gegaan. Meer dan een paar bunkers en kanonen waren daar niet van over, en op het eerste gezicht stelde het niet al te veel meer voor. Totdat we een verdachte openin tegenkwamen. Als twee achtjarige kinderen gingen we op onderzoek uit, gebukt door een donkere tunnel (die gemaakt waren voor de hoogte van een gemiddelde soldaat in de 18e eeuw), waarschijnlijk gebruikt voor een veilige bevoorrading van de kannonnen. En het bleef niet bij 1 tunnel, het hele fort wat op een ruïne leek was doorgraven. Helaas stuitten we op vele doodlopende tunnels, of tunnels vol met regenwater. Terug op het vaste land zijn we voordat we iets gingen eten nog bij de “Helsingin tuomiokirkko” (de dom van Helsinki) langsgegaan.

De dagen zijn al flink korter dan toen ik in Finland aan kwam (vandaag, 21/10, staat de zon aan de helem van acht tot twintig over zeven), dus toen we uitgegeten waren begon het al te schemeren. We hebben het resterende daglicht benut door een tramrit door de stad (Helsinki in 20 minuten) naar het parlementsgebouw en vanaf daar weer te voet naar het buststation waar we waren begonnen.

Ik heb vast hele belangrijke plekken gemist, maar dat is niet erg. Ik heb nu namelijk alleen nog maar meer reden om de stad nog eens te bezoeken :)

Ville, bedankt
en
Terveisiä Suomesta!

Day #29

Ik had me voorgenomen om het schrijven op deze blog maar in het weekend te doen. Zul je net zien dat je de twee weken daarna geen moment thuis bent..

Twee weken geleden werd ik ineens door michaël gebeld, of ik ook met zijn school mee wou naar het mooiste plekje van oost Finland: Kolli. Daar zeg je natuurlijk geen nee tegen! Michaël is voor mij de afs student op de kortste rijafstand, een kleine 70 km. Gelukkig gingen mijn gastouders die vrijdagavond al naar Joensuu (jo-en-soe) voor een ijshockey wedstrijd. Dat werd dus ook onze ontmoetings plaats. Na een matige wedstrijd, maar goede chocolademelk, zijn we richting Michaëls huis gegaan, waar ik út fan hûs gong, om de volgende ochtend rond een uur of negen bij zijn school te komen.

Het was verschikkelijk mistig, maar met de hoop dat er 90 kilometer verderop wel een strak blauwe lucht zou zijn (zoals op de ansichtkaarten) vertrokken we.
Dat viel tegen. Heel Finland zat kennelijk in een groot pak wolken.
Op een gegeven moment kon het busje ons niet verder brengen en gingen we te voet verder, over verregende paden.

Op een gegeven moment stonden we redelijk lang (10+ minuten) stil bij een rots met mos.  Dus ik vraag aan een van de leerlingen wat er zo bijzonder aan die rots is dat we er al zolang bij stilstaan. “Nou, we hebben nu al twaalf verschillende soorten mos gevonden!” zegt hij oprecht enthousiast. “Dat is voor biologen prachtig” voegt ie er met een glimlach aan toe. Ik look naar Michaël.

“Wist je dat dit een bioloog excursie was?”
“Oh, jawel. Maar ik dacht dat je misschien niet mee wou als je dat wist”

In de uren erna heb ik meer mos, algen en paddestoelen gezien dan ooit tevoren. Ik moet toegeven dat t ook nog wel een beetje interessant was ook. En halverwege hebben we zelfs ook nog een klein stukje uitzicht meegekregen.

Rond twaalfen was er tijd voor lunch. Iedereen had zijn of haar eigen bbq-worsten meegenomen, die boven een open vuur werden gegrild. Ons kampvuur werd vroegtijdig beeindigd door een regenbui, maar (bijna) niemand vond het erg. Dit betekende namelijk dat we op het einde van onze toch tenmisnte nog iets van het meer konden zien. Nog 3 kilometer tot het einde. Natuurlijk was dit niet een gewone wandeling, nee, onderweg werden we zelfs terug geroepen omdat we een aantal bijzondere paddestoelen zomaar voorbij waren gelopen. Maar uiteindelijk kwamen we toch weer bij ons beginpunt, dit keer met een vertienvoudigd zicht.

Wel jammer dat de volgende dag er vollop zon en een blauwe lucht was.. Maar het kan niet altijd meezitten (en zeker het weer niet)

 

Terveisiä Suomesta!

Day #12

Anderhalve week school erop en ik ken iedereen al. Niet omdat ik zo enorm aan t socializen ben, maar de school waar ik heen ga heeft maar 57 leerlingen. Ik ben de 58e..

Iedere ochtend om rond zes uur gaat mijn wekker. Een hels kabaal, maar dan ben ik tenminste wakker en een alternatief heb ik nog niet gevonden. Dan eet ik in de keuken een stukje brood, wat veel finnen helmaal niet gewend zijn. Misschien niet vreemd, want rond 11 uur krijgen we alweer warm eten op school. Daarover later meer.

Twintig voor zeven komt de taxi die ons naar school brengt ons (mijn gastzus en ik) ophalen. Helaas moeten er in deze taxi nog een stuk of 3 anderen, dus doen we over een afstand van 22km zo’n drie kwartier.

Dit is dan de school. Al hoewel, het linker gedeelte is de basisschool, in het midden is een kleine sporthal en kantine en het gelige gebouw rechts, dat is dan Ilomantsi Lukio, mijn school voor dit jaar.
Ik keek er een beetje tegen op om als een kip zonder kop rond te lopen op zoek naar t juiste lokaal, maar dat is gelukkig niet t geval: De school bestaat letterlijk uit één gang.

De laatste 3 jaren van het finse onderwijs vinden plaats op t lukio, namelijk 12, 11 en 10, in die volgorde. Om een of andere reden (die mij nog niet duidelijk is) ga je na klas 9 (midschool) door naar klas 12, om na drie jaar examen te doen in klas 10, wanneer je 19 jaar bent.

Zelf volg ik lessen bij alle 3 jaren. Dit komt grotendeels door de beperkte keuse vakken per periode.
Elk schooljaar bestaat in Finland uit 5 periodes, waarin je vijf of zes vakken hebt. Sommige vakken zijn er meerdere periodes, zoals wiskunde, engels en natuurlijk fins. Voor de laagste klas, 12, zijn bijna alle vakken nog verplicht, daarna zijn alleen nog maar in bepaalde periodes vakken verplicht. Omdat ik eerst mijn fins wat onder de knie wil hebben, voordat ik aan zweeds of rusisch begin, kon ik sowieso niet met een klas meedraaien. En na wat gepuzel heb ik deze periode engels, wiskunde, duits (vanaf t begin, gelukkig), muziek, fins en nog een los uurtje geschiedenis. Bij veel van deze vakken is mijn gebrek aan fins niet eens zo storend, behalve bij geschiedenis – en fins natuurlijk. Dan heb ik mooi de gelegenheid om From start to Finnish open te slaan.

Op school krijgen we ook lunch, al is het wel een hele vroege lunch. Na twee lessen (75 minuten per stuk) gaat de hele school, basis en voortgezet, richting het eetgebouw aan de andere kant van t plein. Hier krijgen we stevige (beter: klevige) maaltijd voorgeschoteld. Tot nu toe ben ik niet echt weg van dit eten op school. Misschien komt het door het tijdstip (in de vakantie ontbeet ik om 11 uur..) of simpelweg door het eten. Al was het vandaag best lekker, aardappelpuree met fishsticks.

Ik heb mijn lessen ook een beetje moeten plannen naar het rooster van mijn gastzus, aangezien er maar een taxi terug is. Dit betekend dat ik elke dag na 4 uur thuis is, wanneer het tijd is voor avond eten. Of namiddag eten. Dit is gelukkig velen malen beter dan op school, al kan ik het nog niet typisch fins noemen. Op de moomin bekers na dan
:)

Terveisiä Suomesta!